“Felsefeyle uğraşanlar, kafayı yemekle kalmıyor, imanlarını da kaybedebiliyorlar!”

Bugünlerde, bu cümleyi daha çok duyar olduk… Bu cümleye, içerdiği “uğraşmak” kelimesine “ilgilenmek, felsefe ile entelektüel görünme çabası göstermek” manası yüklenirse, hakikatten yana bir pay veririz… Zaten yüklenen mana da bu… Amma işte biz, bu cümledeki “uğraşmak” kelimesine, bize ait bir hususiyet olarak “boğuşmak, ezmek için çaba göstermek” manası yüklüyoruz ve şu kıymet hükmüne varıyoruz:

“Felsefenin pisliğini göstermek için felsefeyle uğraşanlar, inşallah ilahî yardıma muhatap oluyor ve imanlarını da tahkim ediyorlar!”

Bu kıymet hükmüne inanmayan bir kimseyi, kulağına “İmam Gazalî” demekle nakavt etmek de mümkün…

Fakat bu toplumda, felsefe ile onu boğmak manasına değil de onunla doğmak manasına uğraşanların hakim olduğu da bir vakıa…

Hatta ve hatta, kendisini Batı düşmanı, felsefe muarızı olarak takdim edenlerin en irileri bile “Nietzsche” denince misal, Lale Devrinde kandil taşıyan tosbağalar kadar mesrur ve saadetle alude bir havaya giriyor, bu halleriyle de meydana getirdikleri boşlukta gençliğin içine, felsefe ile entelektüel görünmenin sevdasını düşürüyorlar…

Kimsenin zoruna gitmesin, bu memlekette felsefeyle, onu boğmak ve gençliğin imanına musallat vasfından dermanı kırmak manasına, bir biz uğraşıyoruz!

Kavgamız, iştiraksizlik şartlarında sürse de, kendimizi çok zinde hissediyoruz, zira biz, onu bunu memnun etmek için değil, fikrimizin devlet belirttiği vakit için, devlet çapında gösterilecek hakiki bir medeniyet atağına temel oluşturmaktayız…

Bu temelde tuğlalaşmak yerine, ağzıyla su fışkırtan benekli kurbağalar gibi felsefe meydanında, beyanı kendinden ibaret olarak tuğyanlaşanlar, elbette toprak altından sessiz sedasız yaklaşan İslam inkılâbında, benekli kurbağalardan daha çok itibar görmeyecekler…

Zaten itibar, itibar arayanlara değil, Allah ve Resulü nezdinde onu çoktan bulmuşlara ait bir iş…