Bu aralar, dindar muhafazakârlık edası ve kurtarıcılık cakasıyla:

“Deizm yayılıyor aman!”

Diye bağırmak moda oldu… Ama bizce bu modanın içinde, bırakın Deizmi kışkışlamayı, onu icabında pışpışlayan başka bir moda var…

Bu modayı şöylece heceleyebiliriz:

-Bir asırdır olduğu gibi ortalığı hâlâ yıkmaya devam eden rejim boğasının yok sayılması ve haldeki darmadağın vaziyetin, felsefî spekülasyonların sırtına yüklenmesi…

Ne imiş; Deizm yayılıyormuş da, önlem alınmalıymış!

Dikkat ediniz; ne kadar samimi olursa olsun; bu nevî çığlıklarda, Deizmi öne çıkarıp, rejim boğasını yok saymak ve bu yolla, rejim boğasının hususî buğzundan kurtulmak ve buğz mevzuunda kendini elsiz kolsuz -rejimsiz!-  Deizme muhatap kılmak tavrı vardır ve peçeli haliyle saklıdır…

Hatta belki de; çığlık sahiplerinin kendilerinden de saklıdır!

 Hani Deizme ne kadar söversen söv, sövdüğünle kalacak, hatta buradan kendine ulvî kurtarıcılık için asil çığlık payesi de biçeceksin…

Oysa rejim boğasına söversen, boynuzlarının tadına bakmak riskiyle karşı karşıya kalacaksın…

Heyhat!

Türkiye’de Kemalist rejimin boğası, bir asrı aşkındır bütün taşları bağlamış, bütün köpekleri salmıştır!

Hal böyleyken millete, baldırlarındaki sızıların, salınan köpeklerden vakî olduğunu söyleyememek ama bir kere var olan sızıları da, anlamsız, anlaşılması güç, fiilî ve fikrî etki açısından değil tek bir köpek, tek bir köpeğin üzerindeki tek bir bit kadar varlığı olmayan felsefî nazariyelerle izah etmek, Kemalist rejim boğasının şerrinden kaçıp, Kemalist rejim doğasının şenliğine karışmak demektir…

Araştırmalar yapılıyormuş da, Tanrıya inanıp da dine, peygambere inanmamak manasına Deistlerin sayısı artıyormuş da, falanmış da filanmış da…

Yahu yayılan Deizm değil, yayıldıkça Deizmi de bir kere yaymış bulunan dünya ehlilik, keyif taparlık, nefis severlik ve hepsini havî bir organizasyon aklıyla Kemalizm’dir!

Kemalizm, varlık sebebi kendisiyle mücadele etmek olan hükümeti bile “muhafazakâr” tonuyla kapsamına almışken ve İslam’dan dolaylı kopuşların faili resmen Kemalizm iken:

“Deizm yayılıyor imdat!”

Diye çığlık atmak, köyüne doğru vadiden yıkıcı bir sel yaklaşıyorken:

-Sel geliyor kaçın!

Diye çığlık atmak ve köylüyü uyarmak yerine:

-Çer çöp geliyor, kaçın!

Diye çığlık atmak ve köylünün kaçıp kurtulmak yerine, manasız manasız bakıp mıhlanmasını ve bu yolla sele yakalanmasını sağlamak değil midir?

Çer çöp de geliyor ama asıl gelmekte olan, çer çöp ile beraber, ölümü de getiren sel değil midir?

Küfür laması, iman çehremizin orta yerine tükürüp dururken, onu gebertmenin yolunu aramak yerine, onun iman çehremizdeki tükürük lapasına odaklanmak ve:

 “Sürrealist açıdan oldukça esrarengiz yapıştı!”

Nevinden, gayesiz sanat zırvaları saçmak, mezkûr lamaya, daha da fazla tükürük üretsin diye yem olmak değil de nedir?

Yahu; İslam’dan uzaklaşma mı var; bu uzaklaşmayı husule getiren şey, toplumda ne idüğünü bileni yüz kişiden bir kişi bile olmayacak Deizm değil, toplumda ne idüğünü bileni yüz kişiden belki de yüz kişi olacak Kemalizm’dir, bu manada da Deizmin yayılışı, onun talî hedeflerinden sadece birisidir, onun en temel hedefi ise İslam’ı bu topraklardan silmektir, bu niyetiyle beraber kendisi de hâlâ capcanlıdır ve işte; İslam namına kaygı duyuluyorsa gerçekten, Kemalizm’in, bizi ruhumuzun baldırlarından dişleyen köpeklerine sopa çekmek dururken, Deizmi bir kum torbası olarak orta yere çatmak, aymazlıktır, dikkat kaçırmakla beraber kendini de kavgadan kaçırmaktır!

İslam namına kaygı duyan varsa, bir tünel kazıcı gibi iman dağımızı öğütüp duran Kemalizm için çığlık atsın, hayalî bir gulyabani icat edercesine “Deizm yayılıyor eyvah!” diye çığlık atmasın…

Ama işte yok!

İlk çığlıkta, Kemalizm’in rejim boğası 5816 numaralı bir öfkeyle orta yere çıkabilir de, Deizm için Aristo mezarından çıkamaz ve kimseyi hışma uğratamaz…

Ah işte ah…

Güneş gibi apaçık ortada olan bu nevî vaziyetler, idraki iğdiş edilmiş insanımızdan magma gibi saklıdır!

Baksanıza, idrakimizin teşbih yapan tarafı, vaziyeti daha iyi izah etmek uğrunda nefesiyle zeplinler şişire şişire, kendi gırtlağı bombe yapmış, bitkin düşmüştür! 

Halbuki; Deizm ile Kemalizm’in, yayılmak fiili kapsamındaki gerçek nispetini görmek için teşbih zeplinlerine ne gerek vardır, bunu görmek için, bayram çocuklarının tahta bir sırığa bağlanmış plastik tek bir balonu yetecektir!

Of ya of!

Kahrolsun zeplin, yere batsın plastik balon!

“Deizm yayılıyor eyvah!” diye atılan çığlık, tersinden yayılsın diye Deizm’e alan da açadursun, gerçekte bir asrı aşkındır Kemalizm ile yayılan şey, şehvetin organları ile rahatlığın alet edevatıdır…

İslam’dan uzaklaşmanın gerçek sebebi işte bunlardır!

Geleneğimizden koparan dizilerdir, hadis düşmanlığı talim ettirilen ilahiyat fakülteleridir, fuhuş albümü gazetelerdir, Avrupaî yaşam tarzı için kanunları müsaitleştirici devlet-hükümet bütünüdür, çıplaklığı yasal kılıcı, aile yapımıza candan kıyıcı, Öz Muhammedi İslam’ın tebliğini yasak kılıcı kurulu düzenin kendisidir!

Ve bütün bunları mantar gibi yerden bitiren şeyse, Kemalizm iklimidir!

Öyleyse; mütemadiyen ve duyar kasar gibi ikide bir:

“Deizm yayılıyor aman!”

Diye çığlık atmak, hedef şaşırtmaktan başka bir işe yaramaz, hatta Kemalizm ile içi boşaltılmış nicesine:

“Yahu şu Deizm de nedir, yenir bir şey mi, tadına bir bakayım!”

Gibi bir dürtüyle, müşteri bile toplar…

İçi boşaltılmış nesilleri, içlerinden boşaltılan İslam’la yeniden diriltmek için, sahici mücadele çığlığı bizce şöyle atılmalıdır:

“Kemalizm yayılıyor aman!”

Hülasa…

Kolpayı bırakmalı…

Zira Deizm değil, Kemalizm yayılmaktadır…

Çer çöp değil, sel gelmektedir, sel…