Allah var, keder yok… İşlerini Allah’a havale edenlerin sıkıntı anlarında demirleyeceği sağlam bir limandır tevekkül… Ama bu tevekkül asla mevcuda razı olmak ve aksiyon belirtmemek demek değildir. Tevekkül, kulluk mesuliyetini yerine getirdikten sonra işlerin sonunu Allah’a havale etmektir. Nitekim Allah bizleri zaferle değil seferle mükellef kılmıştır. Tevekkül; sefere çıkmayıp bir köşede pineklemek değil, sefere çıktıktan sonra sonuca dair fazla hesap kitap yapmayıp seferin sonunu Allah’a ısmarlamaktır. Zaten her işi Allah’a dair olanlar, bir iş ile meşgul olurken bile aslında mütevekkil değil midir? Allah ile kalkan, Allah ile yürüyen, Allah ile duranlar… Burada şu kutsi hadisi hatırlayalım:

“Kim benim veli kuluma düşmanlık ederse ben de ona harp ilan ederim. Kulumu bana yaklaştıran şeyler arasında en çok hoşuma gideni, ona farz kıldığım şeyleri eda etmesidir. Kulum bana nafile ibadetlerle yaklaşmaya devam eder, sonunda sevgime erer. Onu bir sevdim mi artık ben onun işittiği kulağı, gördüğü gözü, tuttuğu eli, yürüdüğü ayağı olurum.” (Buhârî)

Allah ile işitmek, Allah ile görmek, Allah ile tutmak, Allah ile yürümek… Her faaliyet sahasına Allah’ın rızasını gözeterek atılmalı ve işlerin sonunu Allah’a havale etmeli… Bu faaliyetlerin nihayetinde müspet bir sonuç hâsıl olursa bunu Allah’tan, menfi bir sonuç hâsıl olursa da nefsinden bilmeli…