Ekrem İmamoğlu, o kadar boş, bomboş bir adam ki; bütün hayatını toplasanız, ortaya tek cümlelik bir hacim-ebat çıkmaz… Laga lugacı keyfiyetiyle misal bir saat aralıksız konuşsa ve konuştuklarının pirinç çuvalından bir tas pilav yapmaya kalksanız, on saat didiklersiniz de elinize üç tek pirinç tanesi bile geçmez… O kadar boş…

Ama mevzu, bu boş adam karşısında ter dökenlerin, nasıl bir kalite kaybına duçar olduklarında düğümlü…

Ekrem’in tek kibritlik cürmünü söndürmek için, ona gerçek bir fikir nefesiyle tek üfleyiş yetecekken, Ak Parti, Ekrem’in üzerine neyin rüzgârıyla çullanmaktadır ki; çullandıkça sönmek bir yana, Ekrem’in harı, alevi daha bir coşmaktadır…

Mevzu işte tam da burada düğümlüdür ve bu düğümü çözmedikçe de şu vaveylayı ruh eyvanlarımızda daha çok işiteceğimiz muhakkaktır:

-Yetişin, İstanbul yanıyor!