Geçtiğimiz günlerde İstanbul Havalimanı’nda, CHP’nin kadın şeklinde teşahhus etmiş bir prototipine rastlandı. Neslinin, Anadolu vaşağı gibi tükenme noktasına gelmesini Allah’tan niyaz ettiğimiz bu tipleme, her yanı kaplama yönünde gösterdiği kemiyet meyliyle, bineceği uçağın on beş dakika gecikmesini bahane ederek havalimanı çalışanı bir kıza ağza alınmayacak küfürler ediyor, onu adeta dilinin kancasıyla bir balık gibi sırtından yakalayıp kendine doğru çekiyor ve o kadar tahrikle lütfen yanına kadar gelen kızcağızın her el hareketine ise gayet pişkin:

“Temas yook… Temas yook… Temas yook…”

Diye karşılık veriyor. Bu kadını görünce söyleyin, aklınıza, bir asırdır sabır taşı milyon yerinden çatlatılan Anadolu insanının, başını her doğrulttuğunda başına balyozla vuranlarınca, “gadrederken gadrettiğini kendisini gadre uğratmaması” ölçüsüyle ve de pişkin pişkin ikâz edilmesi gelmedi mi:

“Temas yook… Temas yook… Temas yook…”

Şapka takmadığı için başı koparılan Anadolu, dedesinin mezar taşını okuyamaz hale getirilen Anadolu, ruhunun gıdası mesabesindeki ezanı şarkılaştırılan Anadolu, camileri ahırlaştırılan Anadolu, ecdadına küfredilen Anadolu, ihtilâl ve muhtıralarla ütülenen Anadolu, ekonomik krizlerle boğazı sıkılan Anadolu, inancıyla dalga geçilen Anadolu, terörle iflahı kestirilen Anadolu ama sabrı taşıp da ağzını her açmaya kalktığında:

“İrtica hortladı… Bağnazlık baskın verdi… Yobazlık uyandı…”

Şeklinde koparılan yaygaralarla tepesine binilen de gene Anadolu… Anadolu’nun, “Temas yook” diyalektiğiyle ortaya konan ezilmişliği öyle bellidir ki; bir çeyrek CHP, iki çeyreği aşkın çapıyla bir Ak Parti’yi full çeyrek mikyasınca tahrik ediyor ve Anadolu, bu tek çeyreklik gevşekliğin Ak Parti’den ne zaman contasını bükmesini istese, evvela CHP’den Ak Parti’ye, sonra da Ak Parti’den Anadolu’ya hep birden:

“Temas yook… Temas yook… Temas yook…”

Şarkısı çığırılıyor. Ah o olmayan, olamayan temas… Manada ve maddede bu temasın, biriken tüm bakiyesiyle birlikte pervas edeceği günün hasretindeyiz…