Ocak yanıyor… Ama davlumbaz altında tünemiş dört gözlü ocak değil, 2019 kümesinin kapısına tünemiş gün gözeli Ocak… Şubat’a giriyoruz… O da yanacak… Her şey ve herkes, saklı bir akıbete doğru yaka paça sürüklenmekte… Aklımda, yaşlı kadının tekerlemesi… Her akşam aynı saatte, önce gözlerini boşluğa daldırır, bir süre sonra gözlerini o boşluktan çeker ve iç çekerek şöyle derdi:

“Ömrümüzden bir gün daha gitti!”

Ömrümüzden aylar gitti, yıllar gitti… En nihayet ömrümüz de gidecek… Eşya eskiyor, hadiseler çürüyor… Eşya ve hadiselerin akışı içinde nasıl eskimeden kalacak, nasıl çürümeden gideceğiz? Bir tırtıldan bir tanka, soba üstünde titreyen bir kestaneden güneşe kadar her şey… Bir kundura tamircisinden bir devlet başkanına, çöpten kâğıt toplayan kavruk bir adamdan, para desteleyen bir milyardere kadar herkes… Her şey ve herkes, zamanın kasırgası karşısında kedi tüyü… Her şey ve herkes, sürükleniyor… Kedi tüyü halimle tutunmak istiyorum… Aklıma Allah geliyor… Mermerleşiyorum… Her an kalbimizle Allah’a dalabilsek ve sonra iç çekerek şöyle diyebilsek:

“Allah’tan ki, Allah var…”

Allah var… Kul, görmese, hayatına tahakkuk ettiremese de, Allah var… Ve O, yâr…