Henüz bir ortaokul öğrencisi iken Elazığ öğretmenevi önünde marşlar, ezgiler çalan, adını daha evvel duyduğum, Müslümanların kâfirler ile savaştığını bildiğim bir beldeye yardım toplamak için açılmış bir çadırın içerisinde buldum…...

Kadın… İslam davasının göz ardı edilemeyecek kıymetli hamili... Varlığını zâhirde değil, bâtında iliklerine kadar hissetmemiz gereken mahlûk… Dokundukça parçalandığımız, konuştukça yandığımız zavallı kadın... Evvela kendine yüklenen misyonun idrakinden fersah fersah…...

Baba müessir, çocuk eserdir… Baba mimar, çocuk imardır… Bir çocuk, babasının faaliyet bütününün mecmuudur… Eskinin:  “Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.” Sözüne nispeten, “Bana babanı söyle, sana kim olduğunu…...

Allah var, keder yok… İşlerini Allah’a havale edenlerin sıkıntı anlarında demirleyeceği sağlam bir limandır tevekkül… Ama bu tevekkül asla mevcuda razı olmak ve aksiyon belirtmemek demek değildir. Tevekkül, kulluk mesuliyetini…...

Üstad’ın; “Son günüm olmasın dostum Çelengim, top arabam Alıp götürsün beni İnanmış dört adam” Şiirinde bahsettiği dört adam, kemmiyyet hesabıyla küçük ama keyfiyet hesabıyla çok büyük bir kıymete denk gelir.…...