Eğer dış politikada bir mesele için, dünyanın en büyük davulunu en büyük tokmağıyla döver gibi yüksek perdeden konuşuyorsanız, bunda bir beis olmaz… Ama kısa süre sonra aynı meselede, bu davul-tokmak nispetini kalkıp da kaval-ninni nispetine çevirirseniz, eleştirilmenizde de bir beis olmaz! Bunda şaşacak, eleştirenini suçlayacak ne var Allah aşkına?
Suudî gazeteci Cemal Kaşıkçı, kasapta değil, Suudi Arabistan Başkonsolosluğu’nda etine, kemiğine, iliğine ayrıldığında, Cumhurbaşkanı Erdoğan, dış politikada dünyanın en büyük davulunu dünyanın en büyük tokmağıyla öttürüp de, olup biteni 21. asrın 11 Eylül saldırılarından sonraki en önemli hadisesi olarak ilân ettiğinde, dahası Suudî Veliahd Prens Selman’ı manyak bir cani, azgın bir katil olarak tecrim ettiğinde hep beraber alkış tutmadık mı? Tuttuk… E şimdi de, aynı manyak cani için kaval-ninni nispeti tutturulmasını eleştiriyor, baldır bacak kucaklanmasını ayıplıyor, Cemal Kaşıkçı hadisesi sanki de hiç olmamış gibi, hatta Cemal Kaşıkçı diye biri hiç doğmamış, kıtır kıtır hiç doğranmamış gibi davranılmasını yadırgıyoruz, ne var bunda?
Yoksa kendi küllerinden doğan Zümrüd-ü Anka kuşu gibi Cemal Kaşıkçı da, kendi et, kemik ve iliklerinden yeniden doğup geri dönmüştür de, bizim mi haberimiz yoktur?
Diplomasi kıvraklığı ile mabeyn dansözlüğü arasındaki farkı tefrik edemeyenler, elbette Galata kulesini bostan kuyusu diye işaretleyince “Yaşaaa!” diye alkış tutacak, fikri ve haysiyeti ücrete tabi kimseler ile gerçek fikir ve haysiyet sahipleri arasındaki farkı da tefrik edemezler…
Velhasıl, biz, piyasa kaşarlarından beliren farkımızla diyoruz ki:a
-Hadisenin zevkini ilk safhasında o denli çıkarmasaydınız, hadisenin ikinci safhasında bu denli yüz buruşturulmuş da olmazdınız!
Tatlı tatlı yenen her acının, bir de acı acı çıkarılma safhası vardır ya hani, çiğköfteden mahiyetiyle Cemal Kaşıkçı hadisesinin de, tarafınızdan tatlı tatlı yenme safhası geçmiş, gene tarafınızdan acı acı çıkarılma safhasına geçilmiştir. Bu sebeple canınız kaçınılmaz yanacaktır, hiç zorunuza gitmesin…